Kaukaz!

Chciałam się podzielić z Wami moim szczęściem! Przed swoim czwartym przeszczepem szpiku, tym razem allo od dawcy niespokrewnionego, chciałam pojechać z Hodgkinem w podróż. Długą, dziką, daleką, samotną, spokojną, odświeżającą umysł, na owłosionym łonie przyrody. Z widokiem na wielki wóz, z ziemią w butach i kurzem w kącikach oczu. Poczuć wolność, Boskość, potęgę przyrody i ciszy. Bez all inclusive, pensjonatów i autokaru. Trochę stopem, trochę marszrutką, sypiając w namiocie lub na podłodze u gościnnych Gruzinów i Ormian. Uciec! 


Tak, wiem. Jestem chora i bezpieczniej by było, gdybym została w domu, pod kloszem, jak róża Małego Księcia. Psia mać! Już ponad trzy lata tu siedzę! Nie mam czasu do stracenia! Kiedy ma nadejść ten lepszy moment na spełnianie marzeń, jeśli nie teraz, przed przeszczepem? Ile można
czekać, aż Hodgkin sobie pójdzie do diabła? Mam zamiar wyjść z tego przeszczepu cało, jednak na wszelki wypadek nie zostawię sobie marzenia o Kaukazie na później.


Rak zabrał mi już wystarczająco dużo. Złodziej radości, skąpiec czasu, kleptoman spokoju. Nie ma dla niego świętości- świętego spokoju przy nim nie zaznałam. Jak Boga kocham, tak Hodgkina nienawidzę. Uzależnił mnie od siebie, kazał mi się podporządkować, rządzi moim czasem, tłamsi marzenia, stawia granice...

A granice są po to, aby je przekraczać. Chciałabym pokazać innym chorym, że choroba nowotworowa to nie koniec świata i że z rakiem można- dla przeciwwagi- i na drugi koniec świata wywędrować. Kaukaz to mój drugi koniec świata, wielkie marzenie, wielka przygoda, granica, którą mogę pokonać. Chciałabym aby inni chorzy nie rezygnowali z marzeń, nie odstępowali od nich, nie dali się chorobie stłamsić i okraść z entuzjazmu do życia. Chciałabym, żeby znaleźli swój drugi koniec świata, czyli miejsce, w którym mogą uciec od szarej rzeczywistości chemioterapii i szpitalnych murów. To miejsce nie musi być punktem na mapie. To miejsce to przestrzeń do realizowania tego, co się kocha, co przyprawia o dreszcze albo chociaż o uśmiech na twarzy, kiedy i o niego trudno. To miejsce to przestrzeń na pasję, na przyjemność, na swobodę i radość, na poczucie wolności. Dla mnie tą przestrzenią są podróże, które dają mi to wszystko, a jednocześnie budują we mnie poczucie mocy i przekonane, że jestem silna i zdrowa. Budzą we mnie chęć do życia, są motywacją do walki, radością na którą czekam, której poświęcam swoje myśli i uwagę, również wtedy, gdy jestem podłączona pod kroplówkę.

Żeby zebrać pieniądze na tę podróż stworzyłam projekt fotograficzno- filmowy na portalu crowdfunding'owym. Weszłam w przedsionek depresji, kiedy nie został on zakwalifikowany i choć przewiało mi nerki, to nie złożyłam broni i... dostałam kolejną szansę! Zrealizuję swój projekt!

W mitologii greckiej Góry Kaukaz stanowiły jeden z filarów świata. To tutaj Zeus miał uwięzić Prometeusza i wydać go na pastwę orła, aby ten wyjadał mu wątrobę. Tak więc i ja, nieco przewrotnie, mam zamiar tego, który od trzech lat więzi mnie i grozi, że zabije, wywieść na Kaukaz i wydać na pastwę orła!


Używając języka Gruzinów,
Pełnego kobiecych przymiotów,

mówię Wam:

შესრულების მათი ოცნებები
ნუ დაველოდებით უკეთესი შესაძლებლობა

co znaczy

Spełniajcie swoje marzenia
Nie czekajcie na lepszą okazję!

http://dkms.natemat.pl/102003,bo-wszyscy-mamy-date-waznosci